Woensdagavond 20 januari was het eindelijk weer eens zover. Een onvervalst huiskamerconcert. Zo één waar de koffie en thee (en koekjes!) al klaar staan als je binnenkomt in de warme huiskamer. Waar je je kunt nestelen op de bank en op de meest intieme manier een bandje kunt beleven terwijl de huiskat bij je op schoot kruipt. Arend-Jan van der Scheer (LPG) liet -voor het eerst solo- liedjes horen waarin de geest van Elliott Smith rondwaarde. De liedjes waren nog een beetje breekbaar. Als een kuikentje dat net uit het ei is; een volmaakt wezentje, maar er moeten nog wat veertjes op. Het Utrechtse I am Oak maakte dankbaar gebruik van de piano des huizes en verraste met prachtige samenzang waar de banjo doorheen tokkelde. Erg mooi. Laat die nieuwe plaat maar komen! Daarna was het de beurt aan Ryland Bouchard. Een act van uitersten. Nog nooit heb ik iemand zo zacht gitaar horen spelen, de hele huiskamer hield zijn adem in en af en toe zongen de I am Oakjes vanuit de keuken subtiel een refreintje mee. Maar in de tweede set liet Ryland zich van een geheel andere kant zien en stond stampvoetend als een verwend kind te schreeuwen en iedereen mocht mee schreeuwen. Dat luchtte lekker op na al die ingehouden kuchjes en niezen. I am Oak stond hem bij als begeleidingsband, een samenwerking die de avond ervoor pas was ontstaan, maar nu al aanvoelde als een oude pyjama. Nog een slaapmutsje en daarna naar bed. Het was een mooie avond.