Het was een stormachtige overtocht, van het vasteland naar Ameland ("the edge of the world") maar tjonge, wat was het de moeite waard. Zelden troffen wij zo'n gastvrij stel mensen aan als bij Richard en Gunda in Buren, en door dat onthaal werd de hele avond doortrokken van een intens relaxte sfeer.
Voor een onwaarschijnlijke mix van Eilanders en Hongaarse uitwisselingsstudenten speelde het Canadese Snailhouse een intieme lo-fi set waarin de uitstapjes naar de ietwat ontstemde piano de huiselijkheid alleen maar benadrukten.
Sam Amidon daarna wisselde grappen en grollen af met doordachte rootsy folksongs die door de kamer sprankelden als vuurvliegjes. En daarbij hield de magie niet op. Want eenmaal aangekomen op het logeeradres besloten we tot een nachtwandeling naar de vuurtoren. Terwijl de wilde zee tot aan de duinen klotste zaten wij met een biertje in het zand te kijken naar de zwiepende lichtbanen over het donkere eiland en maakten een herinnering.
Dank aan Island CQ.
Dank aan onze hosts.
It was a stormy passage from mainland to Ameland -the edge of the world- but boy was it worth it. Rarely did we meet such a hospitable group of people as at Richard and Gunda's place in Buren, and this welcome threw a totally relaxed veil over the whole evening.
In front of an unlikely mix of islanders and Hungarian exchange students the Canadians of Snailhouse played an intimate lo-fi set with little trips toward the slightly out of tune piano, which only emphasized the domestic feel of the evening.
After that, Sam Amidon alternated jokes with thought through rootsy folk songs that sparkled trough the room like fireflies. And the magic didn't end at that. Once we arrived at our accommodations we decided on a nightly hike to the lighthouse. While the wild sea splashed against the dunes, we sat in the sand with a beer in our hands, looking at the lightbeams swishing over the dark island, making memories.
Thanks to Island CQ.
Thanks to our hosts.